یک سال گذشت

پسرم سلام

خیلی وقته واست ننوشتم عزیزم

واقعا زمان از دستم رفته، اصلا نمی تونم موقعیت مناسب پیدا کنم تا شیرین کاریهای تو دلبندم رو بنویسم. تو این مدتی که ننوشتم خیلی تغییرات کردی. موهات کاملا فر و بلند شده. قیافه ات داره شبیه بابا جونت میشه. این روزها به شدت مشغول تمرینی که بتونی راه بری. دوست داری سرپا بایستی دستاتو بگیری بالا تا من و بابا تشویقت کنیم. دیگه کاملا تمام حرفامو می فهمی. در حدی که تنبلی مامانی گل کرده و هی بهت میگم آراااااد اونو بده مامان! آراد اینو بده مامان...

توام خیلی خوب انجام میدی. بابا یه ماشین بزرگ واست خریده دستتو میگیری به اون و تند تند راه میری. علاقه شدیدی به کشوی سی دی ها داری و دایم بهمش میریزی. جرات نداریم موبایل یا تبلت دست بگیریم سریع میای و می خوای که واست کلیپ بذاریم. تازه از هیچ کدوم خوشت نمیاد و همه رو باید رد کنیم. یه بیست سی تا رد می کنیم تا بالاخره از یکیشون خوشت بیاد. توی ماشین که میشینی باید صدای آهنگ رو زیاد کنیم. البته بازم همه آهنگارو نمی پسندی. توی وعده صبحانه سرشیر و عسل رو خیلی خیلی دوست داری و کلا عاشق سیب زمینی هستی. جدیدا چند بار چیپس و پفک خوردی که خوشبختانه اصلا خوشت نیومده. بیرون که می بریمت از جلوی سوپر مارکت که رد میشیم خیلی جالبه که خوراکی می خوای و باز هم همه رو نمی پسندی و راحت با دستت میگی نه نه. توی این مدت اتفاقای زیادی افتاده. بابایی دو هفته با گردنش درگیر بود و زندگیمون داغون داغون شده بود. مامانی بالاخره کار تولیدیشو راه انداخت و مغازه رو افتتاح کرد. و توی تمام این مدت تو به من و بابایی وابسته و وابسته تر شدی. چقدر خوب که فرصتی پیدا کردم تا ازت بخوام منو ببخشی. هر بار که تو رو پیش عزیز میذارم و میرم انگار تو دلم خالی میشه. اگه گریه کنی عذاب عالم به سراغم میاد. ببخش اگر کارم به روح لطیفت ضربه میزنه. ببخش که ساعاتی که باید باشم نیستم. ببخش که مادرت داره کوتاهی می کنه. ببخش منو دردانه ام ...